استفاده از آسفالت برای پوشش باند فرودگاه-بخش پانزدهم

انواع مخلوط جایگزین آسفالت فرودگاه

 Open.graded.friction.course

OGFC، به‌عنوان یک مخلوط پاپ کورن و یا آسفالت متخلخل معرفی‌شده که با استفاده از مقدار کم سنگدانه های ریز به‌منظور ایجاد یک‌لایه دارای زهکشی از طریق حفرات هوای به‌هم‌پیوسته تولید می‌شود. OGFC به‌صورت یک‌لایه نازک و به‌منظور کاهش پاشش آب و افزایش مقاومت اسکید در برابر آب‌وهوای مرطوب ایجاد می‌شود. معایب OGFC شامل مسدود شدن توسط شن ریزه، کاهش اثربخشی به‌مرورزمان و هم‌چنین عمر نسبتاً کوتاه تا زمان اکسیداسیون بایندر است. تخلیه بایندر از مخلوط در طول نقل‌وانتقال نیز اغلب گزارش‌شده است. ارتقاء و بهبود آن ازجمله استفاده از بایندر اصلاح‌شده پلیمری، تغییر در درجه‌بندی سنگدانه ها و پرکننده‌ها باعث شده که OGFC به یک مخلوط مرسوم برای آسفالت جاده‌های پرسرعت در سراسر دنیا تبدیل شود.

فواید OGFC برای بهبود مقاومت هواپیما در برابر لغزندگی در باند فرودگاه برای نخستین بار در دهه ۱۹۷۰ میلادی شناسایی‌شده و کشور انگلستان به مدت بیش از ۴۰ سال به‌طور گسترده از OGFC برای روسازی باند فرودگاه استفاده کرد. به‌هرحال آسفالت با درجه‌بندی متراکم، هنوز هم در کف پارکینگ‌ها و مناطق Taxi wey که در آن OGFC کم‌تر مناسب است به‌کاربرده می‌شود. آهک هیدراته و بایندر اصلاح‌شده پلیمری نیز به‌منظور ارتقاء OGFC برای بهبود کارایی باند در انگلستان معرفی‌شده است.

بخش‌هایی از لایه رویه منطقه فرود هواپیما در باند فرودگاه ژوهانسبورگ آفریقای جنوبی از OGFC ساخته‌شده بود. اگرچه مقاومت اسکید در طول دوره آزمایش مناسب بود ولی کنده شدن سنگ‌های مخلوط آسفالت منجر شد که OGFC برای ساخت‌وسازهای فرودگاهی بعدی، توصیه نشود. استرالیایی‌ها نیز آزمایش‌هایی با OGFC انجام دادند. آن‌ها در اوایل سال ۱۹۷۳ میلادی قبل از آن‌که ماشین‌آلات شیاردار کردن در دسترس باشد، از OGFC برای بهبود مقاومت اسکید استفاده کردند. در برخی از موارد، OGFC دارای عملکرد خوب بوده و بیش از ۱۸ سال عمر مفید داشته است. بااین‌حال، در برخی دیگر از فرودگاه‌های استرالیا کنده شدن سنگ‌های مخلوط باعث شد که لایه OGFC فوراً برداشته‌شده و جایگزین شود. هنگامی‌که در دهه ۱۹۸۰ میلادی در استرالیا ماشین‌آلات شیاردار کردن به‌طورمعمول در دسترس بودند، استفاده از OGFC به‌عنوان لایه رویه باند فرودگاه متوقف و به‌کارگیری آسفالت متراکم شیاردار رواج یافت.

آسفالت ماستیک سنگی (SMA)

SMA در دهه ۱۹۷۰ میلادی در آلمان به‌منظور افزایش مقاومت در برابر تایرهای دارای آج برفی به کار گرفته شد. مزایای مرتبط با آن شامل دوام و مقاومت در برابر پیرشدگی به‌سرعت اثبات شد و موردپذیرش قرار گرفت. سنگدانه های SMA دارای شکاف در دانه‌بندی بوده و حفرات هوای آن توسط ماستیک پرشده است. در این نوع مخلوط مقدار بالای بایندر باعث افزایش مقاومت در برابر تغییر شکل سطح می‌شود. مخلوط SMA به یک مخلوط پرکاربرد در جاده‌های پرترافیک اروپا، آمریکا، آسیا، آفریقای جنوبی و استرالیا تبدیل‌شده است. هم‌چنین مخلوط SMA برای ساخت رویه باند فرودگاه در بخش‌هایی از اروپا به مدت چندین سال مورداستفاده قرارگرفته است. به‌طور مثال، SMA به همراه آسفالت با دانه‌بندی متراکم، به رویه متداول باند فرودگاه در دانمارک، آلمان و نروژ تبدیل شده است. استفاده از مخلوط SMA در فرودگاه‌های اروپا مانند اتریش، سویس و جمهوری چک توسط Campbell گزارش‌شده است. باند اصلی فرودگاه بروکسل در بلژیک توسط SMA رویه شده که عملکرد مناسبی از آن گزارش‌شده است. SMA برای روسازی باند فرودگاه بین‌المللی کینگ شاکا در نزدیکی دوربان (آفریقای جنوبی) به دلیل مقاومت نسبی بالای آن در برابر تغییر شکل در مقایسه با دیگر مخلوط‌ها، به‌کاررفته است.

استرالیا استفاده محدودی از SMA برای آسفالت فرودگاه‌ها داشته است. در آمریکای شمالی مخلوط SMA به‌طور موفقیت‌آمیزی برای رویه سازی حداقل دو باند فرودگاه مکزیک در سال‌های ۲۰۰۴ و ۲۰۰۵ میلادی استفاده‌شده است. باند فرودگاه ایندیاناپولیس در ایالات‌متحده آمریکا در سال ۲۰۰۵ میلادی با استفاده از مخلوط SMA رویه سازی شده است.

برای مشاهده ادامه مطالب درباره این موضوع برروی لینک زیر کلیک کنید:

استفاده از آسفالت برای پوشش باند فرودگاه-بخش شانزدهم

برای مشاهده اولین مطلب درباره این موضوع برروی لینک زیر کلیک کنید: 

استفاده از آسفالت برای پوشش باند فرودگاه