تأثیر PH و چگالی قیر بر پایداری امولسیون قیری
چکیده:
شناخت سازوکار پایداری امولسیون قیر در آب تأثیر مستقیم بر جابجایی، ذخیره‌سازی و استفاده از آن دارد. به‌منظور به دست آوردن قیر امولسیونی باثبات و پایداری بالا که تمامی نیازهای ضروری را پوشش می‌دهد، باید همه توجهات را بر روی روش‌های ثبات در برابر ته‌نشینی و خامه‌ای شدن متمرکز کنیم؛ بنابراین، پایداری چندین امولسیون تهیه‌شده با مقادیر مختلف حلال در فاز قیری با PH های مختلف موردبررسی قرار گرفت. تمام آزمون‌های موردنیاز به‌منظور دستیابی به شرایط بهینه در تولید امولسیون با پایداری کامل بر روی نمونه‌ها انجام گرفت. سرانجام، مشخص شد که اسیدیته فاز آبی و چگالی فاز قیری که می‌تواند با افزودن حلال‌های مناسب تنظیم شود، در پایداری امولسیون بسیار مهم هستند.
مقدمه
یکی از موضوعات تحقیقاتی جذاب در دهه گذشته تهیه امولسیون قیری تثبیت‌شده‌ای بود که بتوان آن را برای یک دوره زمانی بلندمدت حفظ کرد. متأسفانه، انجام این امر خیلی هم راحت نیست، دلیلش این است که امولسیون‌ها یک سیستم ناپایدار بوده و توسط عوامل مختلفی همچون انعقاد، لخته شدن و غیره شکسته می‌شوند. این عوامل می‌توانند اندازه قطرات را تغییر دهند؛ بنابراین داشتن یک فرمول دقیق در تولید امولسیون قیری به‌منظور دستیابی به پایداری بلندمدت، بسیار مهم و ضروری است.
در امولسیون‌های غلیظ، پراکنش ذرات قیر بسیار به هم نزدیک بوده و تنها یک‌لایه نازک از فاز پیوسته بین آن‌ها قرار دارد. این ذرات قیر توسط دافعه الکترواستاتیک از یکدیگر جداشده‌اند. حضور سورفاکتانت در سطح این ذرات باعث به وجود آوردن نیروی دافعه بسیار بزرگ و درنتیجه بهبود پایداری امولسیون می‌شود.
یک روش برای افزایش پایداری امولسیون قیر، کاهش ویسکوزیته قیر (تبدیل ذرات سخت به نرم‌تر) توسط افزودن حلال مناسب به فاز قیری است. حلال را می‌توان برای نرم شدن موقت بایندر مورداستفاده قرارداد. پس‌ازآن توانایی پوشش دادن ذرات توسط قیر بهبود می‌یابد. دو مورد را باید در انتخاب یک حلال مناسب در نظر گرفت. قبل از همه، حلال می‌بایست با قیر سازگار بوده و مخلوط قیر و حلال همگن و پایدار باشند. دوم آن‌که حلالی باید به‌اندازه کافی فرار باشد تا هیچ اثری از آن در قیر باقی نماند، زیرا حضور آن در قیر باعث کاهش ویسکوزیته قیر می‌شود. وایت اسپریت اغلب به‌عنوان حلال مورداستفاده قرار می‌گیرد.
فرآیند امولسیون سازی مخالف چسبندگی داخلی، ویسکوزیته قیر و کشش سطحی عمل کرده و در برابر ایجاد نیروی پیوستگی جدید مقاومت می‌کند. منطقه مرزی بین فازهای مایع در یک امولسیون افزایش چشمگیر دارد. امولسیون یک سیستم ناپایدار ترمودینامیکی است که اگر به آن فرصت داده شود می‌تواند جدایش فازی از طریق انعقاد قطرات پراکنده‌شده در آن به وجود آید. هنگامی‌که یک قطره شکل می‌گیرد، می‌بایست در برابر انواع عوامل بی‌ثبات کننده مانند خامه‌ای شدن، وارونگی فاز، لخته شدن و انعقاد، ثبات داشته باشد؛ بنابراین برای داشتن یک امولسیون قیری با پایداری ذخیره‌سازی بالا، ما تمام توجهات خود را بر روش‌های تثبیت‌کننده امولسیون در برابر ته‌نشینی و خامه‌ای شدن از طریق تغییر PH آب و چگالی قیر متمرکز می‌کنیم.
برای مشاهده ادامه مطالب درباره این موضوع برروی لینک زیر کلیک کنید:
