ساختار قیر

ساختار قیر
Share

ساختار قیر

به‌طور سنتی قیر را به‌عنوان یک سیستم کلوئیدی در نظر می‌گیرند که شامل مایسل های آسفالتن با وزن مولکولی بالا، پخش شده یا حل شده در مواد روغنی متوسط با وزن کمتر (مالتن ها ) هستند. مایسل ها شامل آسفالتن با یک پوسته جذب شده از رزین های آروماتیک با وزن بالا که به عنوان یک لایه پایدارکننده حلال پوشش عمل می کند در نظر گرفته شده است. با دور شدن از مرکز مایسل، یک انتقال تدریجی به کاهش رزین های آروماتیک قطبی وجود دارد و هیدروکربن های آروماتیک با وزن مولکولی کم افزایش می یابد.

در حضور مقدار کافی از رزین و آروماتیک های با قدرت انحلال مناسب، آسفالتن ها به طور کامل پپتیز می شوند (peptised) و درنتیجه مایسل ها تحرک خوبی در قیر دارند. این به عنوان بیتومن های نوع SOL شناخته شده و در شکل زیر نشان داده شده است:

ساختار قیر
ساختار قیر

اگر کسر آروماتیک/رزین به اندازه کافی برای پپتیز(peptise) کردن مایسل ها نباشد یا قدرت انحلال کافی نباشد آسفالتن ها بیشتر تجمع می کنند. این امر می تواند منجر به ایجاد یک ساختار قیر نامنظم باز و فشرده از مایسل های متصل به هم بشود که به نوع ژل معروف است و قیر اکسیدی که برای بام استفاده می شود یک مثال از این نوع قیر است که ساختار آن را در شکل زیر مشاهده می کنید:

ساختار قیر

ساختار قیر

در عمل بیشتر قیرها خواص حد واسطی دارند. رفتار کلوئیدی آسفالتن ها در قیر ناشی از تجمع و انحلال است. درجه پپتیز شدن آن ها تأثیر قابل توجهی بر ویسکوزیته سیستم دارد. چنین تأثیری با افزایش دما کاهش می یابد و خصوصیت ژل قیرهای مشخص ممکن است در اثر دمای بالا از بین برود. ویسکوزیته ترکیبات اشباع، آروماتیک ها و رزین ها به پخش وزن مولکولی بستگی دارد و وزن مولکولی بیشتر منجر به ویسکوزیته بیشتر می شود. ویسکوزیته فاز پیوسته مثلاً مالتن ها، به قیر یک خاصیت ویسکوزیته می بخشد که با حضور یک فاز پخش شده مانند آسفالتن کاهش می یابد. درصد ترکیبات اشباع توانایی مالتن در حل کردن آسفالتن را کاهش می دهد. زیرا مقدار زیاد ترکیبات اشباع می تواند باعث انباشت آسفالتن ها بشود. بر این اساس، افزایش خاصیت ژله ای و کاهش وابستگی به دما نه تنها به آسفالتن بستگی دارد بلکه به مقدار ترکیبات اشباع هم بستگی دارد.  

5/5 - (6 امتیاز)