قیرهای معمولی مانند قیر ۶۰/۷۰ یا ۸۵/۱۰۰ در دمای محیط به صورت جامد و یا نیمه جامد هستند و برای اینکه مورد استفاده قرار بگیرند باید این نوع قیرها را حرارت داد تا به مایع تبدیل شوند؛ اما در برخی موارد استفاده از حرارت برای گرم کردن قیر امکان پذیر نیست و یا مشکل تجزیه شدن قیر در دماهای بالا و جود دارد و یا اینکه نمی خواهند قیر در هنگام کار سرد شود، در چنین مواردی از قیرهای محلول استفاده می شود. قیرهای محلول همان قیرهای معمولی هستند که در یک حلال حل شده است. مقدار حلال در این نوع قیرها با توجه به کاربرد نهایی از ۱۰ تا ۵۰ درصد می باشد. قیرهای محلول معمولاً برای ایجاد پوشش اولیه روی زمین و به عنوان چسب بین زمین و آسفالت استفاده می شود. قیرهای محلول خود بر حسب حلال استفاده شده و سرعت گیرش به سه نوع اصلی تقسیم بندی می شود:

قیر محلول زودگیر RC:

در قیرهای زودگیر از یک حلال سبک استفاده می شود که به سرعت تبخیر گردد. معمولاً برای تهیه قیر محلول زود گیر از بنزین به عنوان حلال استفاده می شود. برای نام گذاری انواع قیر این نوع قیر از نماد RC استفاده می شود. چهار نوع قیر زود گیر عبارتند از RC-70 و RC-250 و RC-800 و RC-3000 که بر حسب گرانروی تعریف شده است.

قیر محلول کند گیر MC:

در قیرهای محلول کند گیر از حلالی استفاده می شود که سرعت تبخیر سریع نیست و قیر با سرعت کمتری سفت می شود. برای تهیه قیر محلول کند گیر معمولاً از نفت سفید به عنوان حلال استفاده می شود. گرانروی قیرهای کندگیر از ۶۰ تا ۶۰۰۰ سانتی استوک است.

قیرهای محلول دیرگیر SC:

قیرهای دیر گیر را روغن راه هم می نامند. برای تهیه قیر محلول دیر گیر از روغن ها و یا حلال های سنگین مانند گازوئیل یا نفت سیاه استفاده می شود. به علاوه برشی از نفت خام که هنوز بخش روغن موتور از آن جدا نشده است را روغن راه یا قیر محلول دیر گیر می نامند. گیرش روغن راه بعد از مصرف مدت زیادی طول می کشد.