فصل پنجم، مشخصات انواع قیر و بررسی کیفیت آن‌ها

در اروپا قیرهای معمولی و قیرهای اصلاح‌شده پلیمری طبق سه استاندارد زیر تولید می‌شوند:

• استاندارد EN 12591: 2009 (BSI, 2009a) که قیرهای گرید نفوذپذیری و ویسکوزیته را پوشش می‌دهد
• استاندارد EN 13924: 2006 (BSI, 2006) که قیرهای گرید روسازی را پوشش می‌دهد
• استاندارد EN 14023: 2010 (BSI, 2010a) که قیرهای اصلاح‌شده پلیمری را پوشش می‌دهد (PMBs)

قیرهای مورداستفاده در مصارف صنعتی طبق استاندارد زیر طبقه‌بندی می‌شود:

• استاندارد EN 13304: 2009 (BSI, 2009b) که قیرهای اکسیداسیونی را پوشش می‌دهد
• استاندارد EN 13305: 2009 (BSI,2009c) که قیرهای سخت صنعتی را پوشش می‌دهد.

فاکتور اصلی تمام این طبقه‌بندی‌ها ترکیبی از نفوذپذیری و نقطه نرمی و در مورد قیرها با گرید نرم، ویسکوزیته است. به‌طورکلی این خصوصیات برای تعیین گرید قیر موردنیاز خریدار استفاده می‌شود.

قیر کات بک (cut back) و قیر سیال شده (fluxed) محصولاتی هستند که در آن‌ها ویسکوزیته به‌وسیله افزودن کنترل‌شده حلال‌های فرار مانند نفتا، نفت سفید، بنزین و یا گازوئیل کاهش و یا تقلیل یافته است. درنتیجه در دماهای خیلی سرد به‌صورت مؤثرتری نفوذ کرده و یا افشانندگی بهتری را نسبت به قیر دست‌نخورده دارد. مواد و حلال‌های مورداستفاده در قیر کات بک بعد از بکار گیری تبخیر شده و باعث می‌شود که مواد باقیمانده سختی مشابهی نسبت به قیر اصلی داشته باشند. این محصولات با مشخصات ویسکوزیته خود طبق استاندارد EN 15322: 2013 (BSI, 2013) طبقه‌بندی می‌شوند. درحالی‌که چنین محصولاتی در برخی از نقاط جهان کاربرد وسیعی دارند (مانند استرالیا)، اما میزان مصرف آن‌ها در اروپا طی دهه اول قرن بیست و یکم کاهش چشمگیری داشته است.

برای قیرهای گرید نفوذی، روش‌های آزمون ساده مانند موارد ذکرشده در استاندارد EN 12591 مناسب است. قیرهای اصلاح‌شده به روش‌های آزمون پیچیده‌تری برای توصیف عملکردشان احتیاج دارند.

علاوه بر آزمون‌های ذکرشده طبق استانداردهای فوق، برخی تولیدکنندگان قیر از آزمون‌های آزمایشگاهی بیش‌تری برای حصول اطمینان از انطباق کامل قیرهای تولیدی با استانداردهای موجود استفاده می‌کنند.

برای مشاهده ادامه مطلب برروی لینک زیر کلیک کنید:

برای مشاهده اولین مطلب درباره این موضوع برروی لینک زیر کلیک کنید: